مقدمه: بازی از نیازهای اساسی و به عنوان یکی از مهمترین فعالیت‌ها برای کودکان محسوب می‌شود. کودکان از طریق بازی می‌توانند تمایلات خود را آشکار نموده و تخلیه روانی شوند.

روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام گرفته است. حجم نمونه در این تحقیق 80 نفربرآورد گردید که 40 نفر در گروه شاهد و 40 نفر در گروه آزمون قرار گرفتند. پرسشنامه اضطراب به نمونه‌هایی که معیارهای ورود را داشتند داده شد، سپس به صورت تصادفی بلوکی 80 نفر از کودکانی که دچار اضطراب بودند به دو گروه 40 نفره آزمون و شاهد تقسیم شدند سپس بعد از مداخله مجدداً پرسشنامه توسط این کودکان تکمیل شد. برنامه بازی طی 6 جلسه در روزهای دوم و سوم و چهارم بستری کودک در بیمارستان در دو نوبت صبح و عصر و هر بار به مدت 30 دقیقه انجام شد، که در گروه‌های 8-7 نفره با استفاده از اسباب بازی‌های متناسب با سن و جنس آنها و در اتاق بازی انجام شد.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان دهنده این بود که قبل از مداخله وضعیت اضطراب اشکار کودکان در محدوده نسبتاً" شدید تا بسیار شدید (9/45%) و به میزان متوسط به بالا (5/92%) بود که بعد از مداخله به میزان متوسط به پایین (5/7%) تغییر یافت که از نظر آماری معنی داراست (006/0 = P). اضطراب پنهان نیز در این کودکان قبل از مداخله در وضعیت متوسط به بالا تا شدید (5/87%) بود که بعد از مداخله وضعیت این نوع اضطراب به متوسط تا نسبتاً" شدید تغییر یافت که از نظر آماری معنی دار است (047/0 = P).

نتیجه گیری: با توجه به اهمیت تأثیر بازی در کاهش اضطراب کودکان بستری در بیمارستان، توصیه به استفاده از این روش و ایجاد اتاق‌های بازی در مراکز درمانی کودکان می‌شود.