زمینه: فرسودگی شغلی سندرمی است که با ایجاد تصور منفی از خود، نگرش منفی نسبت به شغل و احساس عدم ارتباط با مددجو ، به افت شدید کیفیت خدمات بهداشتی و درمانی می انجامد. بخش بهداشت و درمان یکی از مهمترین حوزه های توسعه پایدار در جوامع بشری است که نیازمند درمانگران سالم، شاداب و با انگیزه کاری بالا می باشد. ازجمله درمانگران این بخش کادر پرستاری بیمارستانها می باشند که شاغلین در بخش خصوصی این مراکز معمولاً پس از مواجه شدن با انبوهی از مشکلات و استرسهای شغلی در محیط کار، فرسوده می شوند. پژوهش حاضر به منظور بررسی عوامل مؤثر بر فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بخش خصوصی انجام شده است. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که جامعه مورد مطالعه را 505 پرستار بیمارستانهای توس، پاستورنو، لاله، تهران کلینیک و کسری تهران تشکیل می داد. پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، مقیاس عوامل فرسودگی آور شغلی در پرستاری و مقیاس فرسودگی شغلی مسلاچ جهت جمع آوری داده ها مورد استفاده قرار گرفت. داده ها توسط آزمونهای آماری و نرم افزار spss مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میزان فرسودگی شغلی در حیطه واماندگی عاطفی 6،36% واماندگی عاطفی در سطح زیاد، در حیطه مسخ شخصیت 1،81% از جامعه مورد مطالعه مسخ شخصیت زیاد و در حیطه احساس عدم کفایت 23.63% احساس کفایت کم داشتند. مهمترین عامل اصلی ایجاد کننده فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در مراکز خصوصی شامل عدم تناسب حقوق و کارانه دریافتی با میزان کار انجام شده و سختی آن تعیین گردید. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش واهمیت شغل پرستاری، رفع موانع و مشکلات ایفای نقش پرستاران از جمله مسائل اقتصادی، اجتماعی ، مدیریتی و ... حائز اهمیت بوده و لازم است مسوولین با پیگیریها و ارائه راه کارهای لازم در جهت مناسب سازی شرایط محیطی، اقتصادی، پرسنلی و مدیریتی این پرستاران با توجه به حجم و تعداد بالای بیماران این مراکز آنان را یاری دهند.
