۴ نتیجه برای بیگلریان
خانم مولود فرمهینی فراهانی، خانم زهرا کاشانی نیا، آقاي محمد علی حسینی، آقاي اکبر بیگلریان،
جلد ۱، شماره ۳ - ( زمستان ۱۳۸۵ )
چکیده
تأثیر آموزش مهارتهای ارتباطی به پرستاران بر رضایتمندی بیماران از نحوه برقراری ارتباط
مولود فرمهینی فراهانی ، زهرا کاشانی‌نیا ، دکتر محمدعلی حسینی ، دکتر اکبر بیگلریان
چکیده
مقدمه: یکی از مهم‌ترین عوامل مؤثر بر افزایش رضایتمندی بیماران و ارتقای نتایج بهداشتی درمانی، برقراری ارتباط مناسب بین پرستاران و بیماران می‌باشد. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر آموزش مهارتهای ارتباطی به پرستاران بر رضایتمندی بیماران از نحوه برقراری ارتباط انجام شده است.
مواد و روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی ۶۰ نفر از پرستاران شاغل در بیمارستانهای امام خمینی و ولیعصر اراک در بخش های داخلی و عفونی به روش تمام شماری انتخاب و به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند,۸۰ نفر از بیماران همان بخش ها به روش نمونه‌گیری در دسترس (در دو گروه آزمون و کنترل) در هر مرحله از این مطالعه شرکت داشتند. جهت جمع‌آوری اطلاعات، از پرسشنامه استفاده شد. سپس اطلاعات در مرحله قبل و یک ماه بعد از مداخله جمع آوری گردید. بعد از مرحله اول، کارگاه آموزشی مهارتهای ارتباطی برای پرستاران گروه آزمون در دو روز بمدت ۸ ساعت برگزار شد. اطلاعات با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری تی زوجی، تی و مربع کای تجزیه و تحلیل شد. مقدار P کمتر از ۰۵/۰ معنی دار لحاظ گردید.
یافته ها: نتایج نشان داد بین رضایتمندی بیماران در مرحله قبل و بعد از مداخله درگروه آزمون اختلاف معنی داری وجود دارد (P=۰/۰۰۱). همچنین بعد از اجرای برنامه آموزشی بین رضایتمندی بیماران در دو گروه آزمون و کنترل اختلاف معنی داری دیده شد(P=۰/۰۰۱).
بحث و نتیجه گیری: یافته های این بررسی نشان می دهد که آموزش مهارتهای ارتباطی به پرستاران بر رضایتمندی بیماران تأثیر مثبت داشته است. بنابراین پیشنهاد می‌شود که برنامه های آموزشی مهارتهای ارتباطی برای پرستاران بطور مدون به اجرا درآید تا کیفیت مراقبت از مددجویان بالا رفته و رضایتمندی بیماران نیز افزایش یابد.
واژه های کلیدی: آموزش، مهارتهای ارتباطی، پرستاران، رضایتمندی، بیماران
نرگس عبدالحمیدی، مسعود فلاحی خشکناب، ابوالفضل رهگوی، اکبر بیگلریان،
جلد ۱۳، شماره ۳ - ( مرداد و شهریور ۱۳۹۷ )
چکیده
مقدمه: بارداری و زایمان یکی از مراحلی است که اضطراب زیادی را به وجود می‌آورد، به خصوص در افرادی که تجربه اول زا دارند و این دوران همراه با تغییراتی در سیستم بدنی، روان شناختی، اقتصادی، روابط جنسی و اجتماعی می باشدکه به صورت‌های گوناگون مشکلاتی را برای مادر و جنین ایجاد می‌کند. برای مقابله با این اضطراب‌ها، مدل‌های مقابله‌ای متعددی لازم است که از آن جمله حضور همراه است. این مطالعه با هدف بررسی میزان تأثیر حضور همراه بر اضطراب زنان باردار نخست‌زا انجام گردیده است.
روش کار: در این مطالعه مداخله‌ای ۷۰ زن باردار نخست زا با روش در دسترس انتخاب و بدین صورت که با استفاده از سکه به صورت شیر یا خط هر فردی که بستری گردید به صورت تخصیص تصادفی در یکی از گروه‌های مداخله یا شاهد قرار گرفتند. در گروه مداخله از حضور همراه ودر گروه شاهد هیچ گونه مداخله‌ای استفاده نگردید و تنها اقدامات معمول بخش را دریافت کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و اضطراب اشکار و پنهان اشپیلبرگر بوده است. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تی مستقل دو گروهی استفاده گردید.
یافته‌ها: یافته‌های مطالعه نشان می‌دهد که میانگین متغیر اضطراب آشکار به واسطه‌ی مداخله از ۷۴/۵۱ به ۵۴/۳۴ رسیده که نزدیک به ۵۷% کاهش و میانگین متغیر اضطراب پنهان به‌واسطه‌ی مداخله از ۱۷/۴۹ به ۶۹/۳۹ رسیده که نزدیک به ۵۰% کاهش را نشان داده است است. میانگین تعدیل شده‌ی متغیر اضطراب پس از مداخله از ۹۱/۱۰۰ به ۲۳/۷۱ رسیده که نزدیک به ۶۰% کاهش را نشان داده است. انجام مداخله منجربه کاهش بسیار معنی‌دار در نمرات اضطراب پنهان و اشکار (۰۰۱/۰ > P) گردید.
نتیجه گیری: با توجه به یافته‌های فوق می‌توان نتیجه گرفت که حضور همراه در میزان اضطراب زنان ا اول زا باعث کاهش اضطراب آشکار و پنهان آنها گردیده است. لذا پیشنهاد می‌گردد تسهیلاتی برای مادران باردار در بیمارستان‌ها و زایشگاه‌ها در نظر گرفته شود تا هنگام بستری برای زایمان همراه داشته باشند.
اقدس رحیمی، نرگس ارسلانی، فلاحی خشکناب، اکبر بیگلریان،
جلد ۱۴، شماره ۲ - ( خرداد و تیر ۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: خشونت محل کار یکی از مشکلات شایع پرستاران می‌باشد که باعث فرسودگی شغلی، تمایل به ترک خدمت، کاهش بهره وری، افزایش غیبت از کار و بروز اختلالات روانی می‌شود. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر آموزش مهارتهای ارتباطی بر وضعیت خشونت علیه پرستاران شاغل در بخش اورژانس بیمارستانهای وابسته به سازمان تأمین اجتماعی استان اصفهان سال ۱۳۹۵ انجام شد.
روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و ۴۴ پرستار شاغل در بخش اورژانس بیمارستانهای فاطمه الزهراء نجف آباد و دکتر شریعتی اصفهان اجرا شد. نمونه‌ها به صورت تصادفی در دو گروه آزمون (۲۲ نفر) و گروه کنترل (۲۲ نفر) قرار گرفتند. آموزش مهارتهای ارتباطی در قالب یک کارگاه ۸ ساعته برای گروه آزمون اجرا شد. داده‌ها با استفاده از اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه خشونت محل کار در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ با روش تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: پرستاران مورد مطالعه از نظر سن، جنس، سابقه کار، وضعیت تأهل با هم تفاوت آماری معنی داری نداشتند. بر اساس نتایج آزمون کواریانس دو گروه قبل از اجرای برنامه آموزش مهارتهای ارتباطی از نظر میانگین نمره خشونت با هم اختلاف معنی داری نداشتند اما بعد از اجرای برنامه آموزش مهارتهای ارتباطی در گروه آزمون نسبت به گروه کنترل همه ابعاد خشونت (کلامی، فیزیکی، نژادی و جنسی) به نسبت قابل توجهی کاهش یافت که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود.
نتیجه گیری: از انجا که یافته‌ها حاکی از بالا بودن خشونت در بخش‌های اورژانس بوده و عوامل متعددی در ایجاد خشونت نقش دارد توجه به عوامل زمینه ساز خشونت و برگزاری کلاس‌ها و کارگاه‌های آموزشی در مراکز درمانی می‌تواند گام موثری در جهت کاهش خشونت‌های بیمارستانی بر علیه پرسنل پرستاری باشد.
مهرنوش کاکاوند، مسعود فلاحی خشکناب، ابوالفضل رهگوی، اکبر بیگلریان،
جلد ۱۵، شماره ۵ - ( آذر و دی ۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: اضطراب شایع ترین واکنش روانی زنان به زایمان است. بخصوص در زنان نخست زا که به دلیل عدم تجربه بارداری و زایمان قبلی نسبت به زنانی که این تجربیات را داشته اند آماد گی لازم را برای مادر شدن ندارند. این پژوهش با هدف تاثیر مراقبت معنوی بر اضطراب زایمان زنان نخست زا انجام گردید.
روش کار: این مطالعه نیمه تجربی مورد شاهدی با پیش آزمون و پس آزمون است که در سال ۱۳۹۷ بر روی ۴۰ زن نخست زا مراجعه کننده به درمانگاه پریناتال بیمارستان کمالی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی البرز با روش نمونه گیری تصادفی و بر اساس معیارهای ورود و خروج مطالعه به صورت کدگذاری انجام شده است به این صورت که به هر شرکت کننده یک کد داده شد و بر اساس قرار قبلی در صورت زوج بودن کد، نمونه در گروه مداخله و در صورت فرد بودن کد در گروه شاهد قرار گرفتند . ابزار پژوهش پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه اضطراب اشپیلبرگر بود.ابتدا اضطراب هردو گروه در ۲۸هفتگی بارداری،یعنی قبل از انجام مراقبت معنوی وبعد پس از مداخله در ۳۲ و ۳۴ هفتگی بارداری با پرسشنامه اشپیلبرگر سنجیده شد.در این پرسشنامه میزان اضطراب بین ۲۰ تا ۸۰ مقیاس بندی شده است گروه مداخله علاوه بر شرکت در کلاس های آمادگی بارداری، ۸ جلسه ۴۵ دقیقه ای تحت مراقبت معنوی قرار گرفتند.سپس داده ها با استفاده از نرم افزاراس پی اس اس (نسخه ۲۰) و آزمون های تی مستقل و کای اسکور و تحلیل واریانس، تحلیل شدند.
یافته ها :بر اساس داده های مطالعه ، میزان اضطراب اشکار و اضطراب پنهان گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد، بعد از مداخله در (۳۲هفتگی بارداری)، نسبت به قبل ازمداخله در (۲۸هفتگی بارداری)، از نظر آماری معنادار بوده است (p <۰/۰۵). همچنین میزان اضطراب آشکار و اضطراب پنهان گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد در ۳۴ هفتگی بارداری، نیز از نظر آماری معنا دار بوده است. (p <۰,۰۵
نتیچه گیری: پیشنهاد می گردد با توجه به نتیجه این تحقیق، از روش مراقبت معنوی، به عنوان روشی برای کاهش اضطراب زایمان زنان نخست زا، استفاده گردد.
