رویا مشاک، فرح نادری، محبوبه چین آوه،
جلد ۱۶، شماره ۳ - ( ۶-۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: احساس ناتوانی در باروری و واکنش های اجتماعی رایج در جامعه نسبت به زنان نابارور، زمینه ساز بسیاری از فشارهای روانی برای زنان نابارور است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری مذهبی و درمان مثبت نگری بر خودانتقادی و پریشانی روان شناختی درزنان نابارور شهرستان اهواز بود.
روش کار: پژوهش حاضر، تجربی از نوع آزمایشی با پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل همراه با دوره پیگیری بود. جامعه پژوهش شامل کلیه زنان ناباروری بود که برای درمان ناباروری به مراکز وکلینیک های پزشکی ناباروری و مراکز بهداشتی درمانی درسال ۱۳۹۹ مراجعه کرده بودند. ازبین این تعداد ۶۰ نفر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه درمان شناختی رفتاری مذهبی(۲۰=N)، درمان مثبت نگری(۲۰=N) و یک گروه گواه(۲۰=N)جایگزین شدند.ابزار گردآوری داده ها، مقیاس خودانتقادی (Self-Criticism Scale ) تامپسون و زروف(۲۰۰۴) و پریشانی روان شناختی(Self-Compassion Scale) کسلر و همکاران (۲۰۰۲ ) بودند.داده ها با استفاده از نرم افزار۲۴-SPSS و از روش تحلیل کوواریانس مانکوا و تعقیبی بونفرونی انجام شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که در مراحل پس آزمون و پیگیری، درمان شناختی رفتاری مذهبی و درمان مثبت نگری بر کاهش خودانتقادی (۴۲/۱۲۵=F و ۰۰۱/۰=p) و پریشانی روان شناختی (۵۲/۱۰۴=F و ۰۰۱/۰=p) اثربخش بودند. همچنین در مراحل پس آزمون و پیگیری بین اثربخشی دو مداخله بر خودانتقادی و پریشانی روان شناختی تفاوتی مشاهده نشد( ۰۵/۰ <P).
نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی درمان شناختی رفتاری مذهبی ودرمان مثبت نگری جهت کاهش خودانتقادی و پریشانی روان شناختی در زنان نابارور بود. براساس یافته های حاضر توصیه می گردد پزشکان و روان شناسان جهت کاهش خودانتقادی و پریشانی روان شناختی در زنان نابارور از درمان های شناختی رفتاری مذهبی و مثبت نگری در کنار سایر روش های درمانی پزشکی استفاده کنند.
