مقدمه: مهم‌ترین سرمایه هر سازمانی، نیروی انسانی آن سازمان است و کارایی و اثربخشی سازمان‌ها به این سرمایه بستگی دارد. لذا شناخت نیازها و خواسته‌ها و توجه به رضایت شغلی و بهبود روحیه کارکنان گام مهمی در راستای دستیابی به اثربخشی و کارایی سازمان است. از این رو این مطالعه با هدف سنجش رضایتمندی و عوامل مؤثر بر آن در کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفت.
روش کار: این مطالعه یک مطالعه مقطعی است که به صورت توصیفی ـ تحلیلی در سال 1395 در دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. جامعه پژوهش این مطالعه کارکنان رسمی، پیمانی ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه JDI با تغییرات جزئی بود. پایایی پرسشنامه از طریق محاسبه آلفای کرونباخ محاسبه و 96.8% بود. برای تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آمار توصیفی، همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس، همبستگی اسپیرمن، و T تک نمونه در نرم افزار SPSS16 استفاده شد.
یافته‌ها: میانگین رضایت شغلی در این مطالعه 5/0 ± 3/3 می‌باشد (از 5) که بالاتر از متوسط (5/2) است. بیشترین رضایت مربوط به حیطه همکارن (98/3) و کمترین مربوط به حقوق و مزایا (57/2) و ارتقا (53/2) بود. وضعیت تأهل و جنسیت رابطه معناداری با رضایتمندی نداشت (05/0 < P). تحصیلات، سابقه کار، محل کار و وضعیت استخدامی رابطه معناداری با رضایتمندی داشت.
نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه افزایش نسبی حقوق، پرداخت‌های عادلانه مزایا، ارتقاء بر اساس مهارت و شایستگی، غنی‌سازی مشاغل، بهبود امکانات آموزشی و رفاهی و انتخاب مدیران بر اساس شایستگی می‌تواند موجب افزایش رضایت شغلی کارکنان گردد.