مقدمه: امروزه سیستمهای بهداشتی درمانی همچون سایر مؤسسات در حال پویایی مداوم هستند و تغییرات عمدهای در نحوه مراقبت و درمان مددجویان ایجاد شده که لزوم آموزش و بهسازی نیروی انسانی پرستاران را در اولویت قرار میدهد. با توجه به این که جهت انجام هرگونه برنامهریزی آموزشی، ارزیابی دقیق و جامع وضعیت موجود الزامی است، این مطالعه با هدف بررسی کیفیت برنامههای بهسازی نیروی انسانی پرستاری در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران از دید کارکنان پرستاری آن انجام شد.
روش: این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی است. جامعه پژوهش شامل کلیه کارکنان پرستاری در سه رده سوپروایزر آموزشی، سرپرستاران و پرستاران بالینی از بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند. نمونهگیری به صورت سرشماری شامل 10 سوپروایزر آموزشی و 107 سرپرستار و نیز به صورت تصادفی خوشهای، شامل 310 نفر از کارکنان پرستاری شاغل در بخشها بودند. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه محقق ساخته جهت بررسی دیدگاه سوپروایزران آموزشی، سرپرستاران و پرسنل پرستاری بود که پس از بررسی روایی و پایایی با روش «مصاحبه» توسط پژوهشگران تکمیل شد. بخش اول هر پرسشنامه مربوط به اطلاعات دموگرافیک گروه مورد بررسی (سرپرستار، سوپروایزر و پرستار) بود و بخش دوم شامل سؤالات مربوط به کیفیت برنامههای آموزشی پرستاران بود که دیدگاه پرسنل پرستاری را از لحاظ نحوه تعیین نیازهای آموزشی، طراحی برنامههای آموزشی، اجرا و ارزشیابی برنامهها، مورد بررسی قرار میداد. تجزیه و تحلیل یافتهها با آزمونهای آماری توصیفی نظیر فراوانی مطلق، فراوانی نسبی و میانگین و آمار استنباطی نظیر آنووا و آزمون مجذور کای، با استفاده از نرمافزار آماری SPSS v.16 انجام گرفت.
یافتهها: در این مطالعه دیدگاه 427 نفر از کارکنان پرستاری بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران در سه رده پرستار بالینی (310 نفر) که اکثریت (2/82%) زن و 4/88% دارای مدرک لیسانس، 107 سرپرستار که اکثریت زن (87%)؛ و 10 سوپروایزر آموزشی که همگی زن و نیمی از آنها دارای مدرک فوق لیسانس بودند؛ در مورد کیفیت برنامههای بهسازی نیروی پرستاری مورد بررسی قرار گرفت. اکثریت (70%) سوپروایزرها، سرپرستاران (4/65%) و پرستاران (65%) کیفیت برنامههای بهسازی را در حد متوسط ارزیابی نمودند. علاوه بر این غالب کارکنان پرستاری از کیفیت تعیین نیازهای آموزشی، طراحی، اجرا و ارزشیابی برنامههای بهسازی خود ناراضی بودند.
نتیجهگیری: نتایج حاصل از این مطالعه بیانگر کیفیت متوسط برنامههای بهسازی کارکنان پرستاری بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران و نارضایتی آنان از مراحل اجرایی این برنامهها بود. در این راستا مدیران و تصمیمگیران پرستاری نیازمند بهکارگیری شیوههای اجرایی و اثربخش در برنامههای بهسازی پرستاران هستند به نحوی که بتوان بر کیفیت و اثربخشی این برنامهها و به دنبال آن بر کیفیت مراقبت پرستاری افزود.
Salehi T, Emamzadeh Ghasemi H. The assay of quality of nursing staff development programs at Tehran University medical sciences hospitals from the perspective of nurses. IJNR 2014; 9 (3) :39-47 URL: http://ijnr.ir/article-1-1397-fa.html
صالحی تهمینه، امامزاده قاسمی حرمت سادات. بررسی کیفیت برنامههای بهسازی نیروی انسانی پرستاری بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران از دید کارکنان پرستاری. نشریه پژوهش پرستاری ایران. 1393; 9 (3) :39-47