مقدمه: والدین اولین افرادی هستند که در سنین حساس رشد کودک، بیشترین تعامل را با او دارند و نقش مهمی را در رشد روانی-اجتماعی او ایفا می‌کنند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر آموزش مادران به روش بارکلی بر رابطه والد-کودک دانش‌آموزان دارای اختلال کمبود توجه-بیش فعالی (attention deficit/hyperactiv disorder یا ADHD) پایه‌های اول، دوم و سوم ابتدایی شهرکرد بود.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر و پسر پایه‌های اول، دوم و سوم ابتدایی مبتلا به ADHD شهرکرد در سال تحصیلی 95-1394 بود. از میان آنها 38 دانش آموز با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله‌ای انتخاب و به دو گروه آزمایش (19 نفر) و گروه گواه (19 نفر) گمارده شدند. قبل از ارائه مداخله هر دو گروه آزمایش و گواه پرسشنامه رابطه کودک-والد را به عنوان پیش آزمون تکمیل کردند. سپس، گروه آزمایش تحت مداخله آموزش والدین به روش بارکلی در طی 10 جلسه 90 دقیقه‌ای قرار گرفت اما گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس ارزیابی تشخیص بیش فعالی Vanderbilt-فرم معلم و فرم والدین، پرسشنامه رابطه کودک-والد و مصاحبه بالینی بود. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار SPSS نسخه 16 وآزمون تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس یک متغیری نشان داد که این روش آموزش والدین بر تعارض (000/0 = P و 26/61 = F)، نزدیکی (000/0 = P و 12/59 = F)، وابستگی (003/0 = P و 00/10 = F) و نمره کل (000/0 = P و 66/88 = F) اثر مثبت و معنی داری داشت. بنابراین یافته‌های تحقیق گویای بهبود معنی دار رابطه والد-کودک در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه می‌باشد.
نتیجه گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر و نیز در نظر گرفتن پژوهش‌های قبلی می‌توان چنین نتیجه گرفت که این مداخله در بهبود رابطه والد-کودک کودکان دارای ADHD مؤثر است. پژوهش حاضر به روانشناسان، مشاوران، روانپزشکان و خانواده‌ها در دست یابی و شناخت روش‌های اصلاحی و درمانی ایمن در جهت بهبود رابطه والد-کودک کمک می‌کند.