گروه پرستاری کودکان و مراقبت های ویژه نوزادان، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران ، soroush.zarifian@gmail.com
چکیده: (1739 مشاهده)
مقدمه: عوارض ناشی از سندرم نفروتیک باعث کاهش کیفیت زندگی والدینِ کودکان مبتلا به این بیماری می گردد. با توجه به اینکه آموزش خودمراقبتی با احتمال کاهش مرگ و میر و بهبود پیامدهای بیماری همراه می باشد، لذا هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر آموزش خودمراقبتی بر ارتقاء کیفیت زندگی والدینِ کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک بوده است. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی 60 کودک 18-7 ساله مبتلا به سندرم نفروتیک به روش تصادفی به دو گروهمساوی آزمون و کنترل تقسیم شدند. ابزارگرداوری داده ها شامل: فرم اطلاعات دموگرافیکو پرسشنامه ی خلاصه شده ی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی[1] بود. اعضای گروه مداخله 2 جلسه 60 دقیقه ای، آموزش خودمراقبتی براساس نظریه اورم دریافت کردند. نتایج مداخله بعد از یک ماهتوسط نرمافزار آماری SPSS نسخه 23 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین نمره ی کیفیت زندگی والدین در گروه آزمون و کنترل، قبل از مداخله، به ترتیب 74/3 ± 36/51 و 52/4 ± 46/51 بود که اختلاف معناداری بین دو گروه مشاهده نشد(05/0 <P). لیکن یک ماه پس از مداخله در گروه آزمون این رقم به 26/3 ± 90/99 و در گروه کنترل به 27/9 ± 20/51 رسیده بود که بر اساس آزمون من ویتنی یو (05/0 >P) اختلاف معناداری بین دو گروه مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: آموزش خودمراقبتی براساس نظریه اورم بر ارتقاء کیفیت زندگی والدینِکودکان مبتلا به سندرم نفروتیک مؤثر بود. این نتایج در یک ماه بعد از مداخله آموزشی نیز تداوم داشت، لذا می تواند به عنوان روش مکمل و اثربخش در افزایش کیفیت زندگی والدین این گروه از بیماران مورد استفاده قرار بگیرد.
begjani J, sadat hoseini A, ranjbar H, najafali dizaji N, zarifian soroush Z, mohkam M. The Effect of Self Care Education based on Orem’s Theory on Quality of Life of Parents of Children with Nephrotic Syndrome. IJNR 2022; 17 (4) :27-36 URL: http://ijnr.ir/article-1-2707-fa.html
بگجانی جمال الدین، سادات حسینی اکرم السادات، رنجبر هادی، نجفعلی دیزجی نیلوفر، ظریفیان سروش زهرا، محکم معصومه. تاثیر آموزش خود مراقبتی براساس نظریه اورم بر کیفیت زندگی والدین کودکان مبتلا به سندروم نفروتیک. نشریه پژوهش پرستاری ایران. 1401; 17 (4) :27-36