مقدمه: دیابت یا بیماری قند خون یک اختلال متابولیکی است که خود منجربه عوارض مزمن می شود . از مهمترین عوارض ناشی از دیابت، بیماری های روانی از جمله افسردگی و اضطراب است که در دوران سالمندی نیز جزء اختلالات شایع می باشد. بنا بر این  شناخت و یژگیهای روانی جامعه سالمندان میتواند مقدمه ای جهت ارتقاء کیفیت زندگی این قشرمحسوب شود.  لذا این مطالعه با هدف بررسی میزان افسردگی و اضطراب  در سالمندان مبتلا به دیابت  انجام شد .
روش:  این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی که بر روی 102 سالمند مبتلا به دیابت  بیمارستان های شهید مصطفی خمینی ایلام و شهدای عشایر خرم آباد است.که بر اساس نمونه برداری آسان و  غیر تصادفی انتخاب شدند، انجام گرفت.  ابزار گردآوری نمونه ها پرسشنامه متشکل بر سه بخش مشخصات دموگرافیک بیماران ، پرسشنامه 20 سوالی اضطراب اشپیل برگر و پرسشنامه 15 سوالی افسردگی سالمندان GDS می باشد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS18 و روشهای آماری تحلیلی مانند آزمون های تی مستقل، تحلیل واریانسANOVA، آزمون تعقیبی شفه، و ضریب همبستگی پیرسون، بود. سطح معنی دار آماری در این مطالعه P<0/05 در نظر گرفته شد .
یافته ها: بیماران مورد پژوهش در این مطالعه دارای میانگین سنی4/5 ±7/66 و جنسیت (49%) مرد و (51%) زن و همچنین محل سکونت  (49%) خرم آباد و (51%) ایلام بود . نتایج این مطالعه نشان داد که بین افسردگی با سن 0/0001=p  و مدت زمان ابتلا به دیابت  0/0001=p و تعداد دفعات بستری در بیمارستان 0/0001=p جنسیت  0/031=p و سطح تحصیلات 0/0003=p و سطح اشتغال 0/0001=p و نوع درمان 0/0001=p  و همچنین بین اضطراب با سن 0/044= p و مدت زمان ابتلا به دیابت p=0/002 تعداد دفعات بستری در بیمارستان 0/0001=p  و نوع دیابت p=0/04 و وضعیت اشتغال p=0/011 از نظر آماری ارتباط معنی داری وجود دارد. ولی بین اضطراب و افسردگی با دیگر عوامل دموگرافیک از نظر آماری ارتباط معنی داری وجود ندارد.  
  نتیجه گیری: نتایج نشان داد که با افزایش سن، مدت زمان ابتلا به دیابت، تعداد دفعات بستری، از دست دادن شغل، میزان افسردگی و اضطراب سالمندان مبتلا به دیابت افزایش می یابد. لذا  پیشنهاد  می شود با توجه به افزایش جمعیت سالمندان و شیوع بیماریهای مزمن مانند دیابت توجه ویژه به این قشر و معاینات روانپزشکی برای تشخیص به موقع و در نهایت درمان افسردگی و اضطراب در این بیماران صورت بگیرد.