گروه روانشناسی، واحد بروجرد، دانشگاه آزاد اسلامی، بروجرد، ایران ، k.goodarzy@gmail.com
چکیده: (1147 مشاهده)
مقدمه: پرخوری به عنوان یک معضل بهداشتی شایع در جهان، با عوارض و پیامدهای منفی متعددی در حوزه سلامت همراه است. لذاهدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و تمرین بدنی(یوگا) بر تجربه شرم و خودکارآمدی در زنان مبتلا به پرخوریبود. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری کلیه زنان مبتلا به اختلال پرخوری شهر تهران در سال 1401-1400 بودند.در مرحله اول تعداد 60نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در 2 گروه آزمایش(هر گروه 20 نفر) و یک گروه کنترل(20 نفر) جایگزین شدند. سپس زنان گروههای آزمایش تحت درمان هیجان و تمرین بدنی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچگونه مداخلهای دریافت نکردو در لیست انتظار باقی ماند. از مقیاس شدت پرخوری گومالی، مقیاس شرم درونی کوک، مقیاس شرم بیرونی گاس و پرسشنامه خودکارآمدی سبک زندگی مؤثر بر وزن کلارکبه منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تحلیل دادهها از طریق نرمافزار SPSS نسخه 24 با استفاده از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور تاثیر معناداری بر بهبود تجربه شرم درونی داشته است(05/0>P). اما مداخلات درمانی بر بهبود تجربه شرم بیرونی و خودکارآمدی معنادار نبود. افزون بر این نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی نشان داد که درمان هیجان مدار تاثیر بیشتری بر تجربه شرم درونی داشته است(05/0>P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که درمان هیجانمحور در بهبود تجربه شرم درونی زنان مبتلا به پرخوری مؤثر است و این نتایج در پیگیری نیز حفظ شده بودند. بنابراین پیشنهاد میشود که در درمان اختلال پرخوری رویکردهای درمانی که بر تنظیم هیجان تأکید میکنند، میتوانند مؤثر واقع شوند و نتایج پایدار بمانند.
Sarooghi M, Goodarzi K, Roozbahani M, Tanha Z. Comparison the effectiveness of emotion-focused therapy and physical exercise (yoga) on experience of shame and self-efficacy in women with binge eating. IJNR 2024; 18 (6) :11-23 URL: http://ijnr.ir/article-1-2814-fa.html
ساروقی مریم، گودرزی کورش، روزبهانی مهدی، تنها زهرا. مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و تمرین بدنی(یوگا) بر تجربه شرم و خودکارآمدی در زنان مبتلا به پرخوری. نشریه پژوهش پرستاری ایران. 1402; 18 (6) :11-23