زمینه: فرسودگی شغلی سندرمی است که با ایجاد تصور منفی از خود، نگرش منفی نسبت به شغل و احساس عدم ارتباط با مددجو ، به افت شدید کیفیت خدمات بهداشتی و درمانی می انجامد. بخش بهداشت و درمان یکی از مهمترین حوزه های توسعه پایدار در جوامع بشری است که نیازمند درمانگران سالم، شاداب و با انگیزه کاری بالا می باشد. ازجمله درمانگران این بخش کادر پرستاری بیمارستانها می باشند که شاغلین در بخش خصوصی این مراکز معمولاً پس از مواجه شدن با انبوهی از مشکلات و استرسهای شغلی در محیط کار، فرسوده می شوند. پژوهش حاضر به منظور بررسی عوامل مؤثر بر فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بخش خصوصی انجام شده است. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که جامعه مورد مطالعه را 505 پرستار بیمارستانهای توس، پاستورنو، لاله، تهران کلینیک و کسری تهران تشکیل می داد. پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، مقیاس عوامل فرسودگی آور شغلی در پرستاری و مقیاس فرسودگی شغلی مسلاچ جهت جمع آوری داده ها مورد استفاده قرار گرفت. داده ها توسط آزمونهای آماری و نرم افزار spss مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میزان فرسودگی شغلی در حیطه واماندگی عاطفی 6،36% واماندگی عاطفی در سطح زیاد، در حیطه مسخ شخصیت 1،81% از جامعه مورد مطالعه مسخ شخصیت زیاد و در حیطه احساس عدم کفایت 23.63% احساس کفایت کم داشتند. مهمترین عامل اصلی ایجاد کننده فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در مراکز خصوصی شامل عدم تناسب حقوق و کارانه دریافتی با میزان کار انجام شده و سختی آن تعیین گردید. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش واهمیت شغل پرستاری، رفع موانع و مشکلات ایفای نقش پرستاران از جمله مسائل اقتصادی، اجتماعی ، مدیریتی و ... حائز اهمیت بوده و لازم است مسوولین با پیگیریها و ارائه راه کارهای لازم در جهت مناسب سازی شرایط محیطی، اقتصادی، پرسنلی و مدیریتی این پرستاران با توجه به حجم و تعداد بالای بیماران این مراکز آنان را یاری دهند.
Massoudi R, Aetemadifar S, Afzali S, Khayri F, Hassanpour Dehkordi A. The influential factors on burnout among nurses working in private hospitals in Tehran . IJNR 2008; 3 (9 and 8-9) :47-58 URL: http://ijnr.ir/article-1-297-fa.html
مسعودی رضا، اعتمادی فر شهرام، افضلی سید محمد، خیری فریدون، حسن پور دهکردی علی. عوامل موثر بر فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بیمارستانهای خصوصی منتخب شهر تهران . نشریه پژوهش پرستاری ایران. 1387; 3 (9 و 8-9) :47-58